Blogowanie dobrym sposobem na samotność?

Witam serdecznie/hej/cześć/czołem! To, że tu jesteś, znaczy, że być może zaciekawił Cię tytuł lub spodobał Ci się szablon/obrazek promujący post, albo po prostu pogubiłeś się w internetach. Najpewniej to ostatnie.

Założyłem bloga, ponieważ jestem samotny. Po prostu nie mam co robić ze swoim… stosunkowo krótkim życiem. Moja pasja niestety przeradza się w rutynę, być może przez to, że wszystkie możliwości rozwoju zostały już przeze mnie wypróbowane. Lubię się nad sobą użalać, ale praktycznie nie mam już do kogo. Moja dziewczyna chyba niezbyt mnie lubi – przyznała się, że normalnym jest dla niej oglądać się za innymi facetami. Że fejsbukowe strony, na których ukazywane są zdjęcia półnagich mężczyzn w stylu Kwiatka są okej i nie powinienem czuć się skrzywdzony, kiedy mówi do mnie o nich „ale ciacho”.  Mnie to boli, chociaż być może powinienem odpłacić się tym samym? „Jakie szyny, taka stacja”, super-ekstra-ultra fajne dziewczyny, które udostępniają swoje zdjęcia w stylu „nibywidaćmitwarzalewsumiechodziłomitylkootożebyśspojrzałnamojecycki”, więc super! Więc, skoro jestem mężczyzną to wtedy: chuj w górę i nie pozostaje nic oprócz obleśnego komentarza. A właśnie, że nie.  

Wracając do bloga, dawno próbowałem już założyć coś swojego. Niestety – nie interesuje się modą, nie chodzę po sklepach, nie robię zdjęć swoich stylizacji. Nie czytam książek, których opowieść fan-fiction mógłbym systematycznie pisać. Nie gram w gry. Nie śpiewam.  Nie robię kompletnie nic, co mogłoby zainteresować kogokolwiek. Niestety. Jeśli chodzi o stopień zaawansowania tej właśnie mojej przypadłości - chodzącej za mną jak pies za dobrą kiełbasą - jest on naprawdę wysoki. Kiedyś nawet, jadąc tramwajem zauważyłem pewną kobietę,  która zemdlała. Zacząłem drzeć japę jak głupi, żeby ktoś zadzwonił po karetkę, poprosił o zatrzymanie pojazdu, ale pomimo tego nagle stałem się chyba niemy? Zupełnie tak, jakby ktoś ściszył mi głośność do 1%. Jednak teraz, kiedy myślę na temat tej sytuacji to nie wiem, czy jest to kwestia mojego wątpliwego uroku osobistego, czy może ogólnej znieczulicy społeczeństwa.

Jestem zdania, że za dużo myślę. Pomimo tego, że ta cecha jest chyba powszechnie uważana za pozytywną, to wolałbym zamienić ją od czasu do czasu na jakąś inną. Nie napisałem, że zawsze tak sądzę, ponieważ dzięki niej doszedłem do jednego, ważnego wniosku. Czasami warto się poddać, odpuścić. Czasami warto odwrócić się plecami i zaakceptować dany stan rzeczy, zamiast niszczyć siebie przez trwanie w czymś, co jest dla nas fatalne w skutkach.